W 1895 r. Ksawery Franciszek Sieklucki wzniósł na Wielkopolu cegielnię mechaniczną, będącą największym tego typu zakładem w Kielcach. W 1899 r. właściciel cegielni zbudował kręgowy piec hoffmanowski do wypalania cegieł i dachówek. Cegielnia Siekluckich była bardzo nowoczesnym jak tamte czasy zakładem produkcyjnym, gdzie cegły formowano mechanicznie, tymczasem w innych kieleckich cegielniach cegłę wciąż formowano ręcznie. Początkowo w cegielni Siekluckich pracowało jedynie kilku robotników, ale z biegiem czasu zatrudnienie wrosło osiągając w drugiej połowie lat 30-tych XX wieku niemal siedemdziesiąt osób. Cegielnia Siekluckich produkowała 60 metrów sześciennych cegły miesięcznie. W ciągu zaledwie kilkunastu lat od powstania cegielnia Siekluckich zdobyła uznaną pozycję na lokalnym rynku. W zakładzie Siekluckich wytwarzano bowiem znakomitą cegłę, kafle, posadzki ceglane i dachówki. Cegły i dachówki z tej cegielni posłużyły do budowy licznych budynków w Kielcach. Z cegieł ,,od Siekluckich’’ wzniesiono m.in. – zachowane do czasów dzisiejszych – stajnie 2 Pułku Artylerii Legionów (przy obecnej ul. Kusocińskiego). Trwałe i doskonałe produkty z cegielni Siekluckich były cenione na rynkach handlowych całej guberni kieleckiej. Biuro cegielni mieściło się w piętrowej kamienicy czynszowej wzniesionej przez Siekluckich przy ul. Szerokiej 15 (aktualny adres ul. Żeromskiego 14). Natomiast zabudowania samego zakładu produkcyjnego były usytuowane po południowej stronie obecnej ul. Fryderyka Chopina (główna część znajdowała się na wysokości bloku Chopina 11). W skład kompleksu kilkunastu budynków cegielni wchodziła m.in. piecownia z piecem hoffmanowskim opalanym węglem i strzelistym kominem, maszynownia, warsztat, liczne wiaty do suszenia cegieł oraz szopy magazynowe na zapas suchej surówki ceglanej. Lokalizacja cegielni Siekluckich była bezpośrednio związana z występującymi w tej okolicy bogatymi zasobami gliny. Glina dla potrzeb cegielni była wybierana z pobliskich glinianek (obecnie w tym miejscu znajduje się miejski plac targowy, tzw. ,,bazary''). Transport gliny z wyrobiska stał się o wiele łatwiejszy dzięki wybudowaniu przez Siekluckich kolejki wąskotorowej łączącej glinianki z cegielnią. Wskutek intensywnego wydobycia gliny obok cegielni powstały liczne wyrobiska wypełnione wodą zwane ,,dołami Siekluckiego'', które służyły okolicznym mieszkańcom jako dzikie kąpieliska.
Na początku 1945 r. wojska niemieckie w trakcie wycofywania się z Kielc zatopiły w ,,dołach Siekluckiego'' broń i amunicję, wyławianą po wojnie ochoczo przez okoliczną młodzież. Po zakończeniu drugiej wojnie światowej cegielnia została przejęta przez państwo, a Stanisław Tadeusz Sieklucki (ostatni właściciel cegielni) musiał opuścić Kielce. Zabudowania nieczynnej cegielni Siekluckich wraz z charakterystycznym, wysokim kominem zostały ostatecznie wyburzone w drugiej połowie lat 60-tych XX wieku w związku z trwającą rozbudową dzielnicy KSM, a pozostałości ,,dołów Siekluckiego'' zasypano na początku lat 70-tych XX wieku. Po ,,dołach Siekluckiego’’ i żyjących w tym środowisku licznych żabach oraz traszkach pozostało tylko wspomnienie u dawnych mieszkańców tej części Kielc.
Opracował: Piotr Modzelewski, Towarzystwo Przyjaciół Kielc