Dom służby kościelnej

Północną stronę Placu NMP już w średniowieczu zajmowały budynki szkoły kolegiackiej i domy tzw. służby kościelnej. W XVI w. zanotowano dom dla organisty, z biegiem czasy stanęły tu przynajmniej cztery takie domy. Po gruntownej restauracji pobliskiej katedry (która miała miejsce w latach 1869-1871), w 1890 r. przystąpiono także do budowy w tym miejscu nowego, większego budynku, tradycyjnie nazywanego Domem dla sług kościelnych.

Projekt sporządził architekt gubernialny F.K. Kowalski, autor wspomnianej restauracji katedry. W półtorapiętrowym domu znalazły się trzy mieszkania dla kanoników, mieszkanie dla organisty oraz trzy niewielkie lokale, przeznaczone m.in. dla kościelnych. W podwórzu stanęły ponadto komórki i ubikacje.
Piętrowy budynek z bocznymi, trapezowatymi z uwagi na przebieg ulic, skrzydłami, dotrwał w tym kształcie do połowu lat 50. XX wieku. Wówczas części parterowe zostały nadbudowane. Powstał w ten sposób obiekt w formie eleganckiego miejskiego pałacyku, zajmujący całą północną pierzeję placu. Mieści się tu probostwo katedralne z mieszkaniami proboszcza i organisty, kancelaria parafialna i zarząd cmentarzy.