Szlak architekta Franciszka Ksawerego Kowalskiego 1827-1903
Ulica Sienkiewicza, wytyczona w 1823 r. na osi Komisji Województwa Krakowskiego, umieszczonej w - nieistniejącym – Gmachu Leonarda, zabudowywała się powoli. W latach 20. i 30. XX w. powstało zaledwie kilka publicznych budynków w jej wschodniej części: Hipoteka, poczta i kościół ewangelicki. Po przywróceniu guberni kieleckiej w 1867 roku i rozplanowaniu nowej dzielnicy po południowo-wschodniej stronie miasta, wzrosła atrakcyjność ul. Sienkiewicza i przecinającej ją, dawnej gospodarczej „zatylnej” ulicy Wesołej. W 1870 roku F.K. Kowalski zaprojektował dla Karola Reichelta ogromną, dwuskrzydłową kamienicę na rogu obu wspomnianych ulic. Rozmachem i bogatą dekoracją nawiązywała do warszawskich projektów Henryka Marconiego, u którego Kowalski zyskał szlify rasowego architekta.
Pomieszczenia na pierwszym piętrze, wyróżniającym się szczególnie bogatą dekoracją architektoniczną, zajęła Kasa Przemysłowców Kieleckich w pięciu obszernych, widnych pokojach z salka secesyjną, z balustradą. Po niej lokal przejęło Towarzystwo Wzajemnego Kredytu, w budynku działała też Kasa Pożyczkowo-Oszczędnościowa. W okresie międzywojennym w kamienicy otwarta była popularna restauracja Marońskich oraz „magazyn towarów łokciowych” J. Marro.
Reicheltowie wzbogacili się m.in. na produkcji mydła. Mieszcząca się w podwórzu kamienicy mydlarnia kilkakrotnie płonęła, m.in. w 1877 i 1887 roku. Obecnie cały parter i część suteren mieszczą lokale usługowe i restauracje.
Nieco później po drugiej stronie ulicy powstała podobna kamienica projektu Kowalskiego (zob. Kamienica Bielińskich, poźniej Gierowskich).