60 rocznica śmierci Włodzimierza Gierowskiego

Włodzimierz Gierowski urodził się 14 lutego 1897 roku w Kielcach. Ukończył Szkołę Handlową i przez rok uczył się w Korpusie Kadetów im. św. Włodzimierza w Kijowie. W 1912 r. powrócił do Kielc, gdzie współtworzył konspiracyjny zastęp skautowy „Psy”, wchodzący w skład I Kieleckiej Drużyny Harcerskiej im. Dionizego Czachowskiego. Już rok później został w niej wybrany drużynowym. Po wkroczeniu do Kielc I Kompanii Kadrowej wstąpił do Legionów Polskich. Walcząc w ich szeregach, został dwukrotnie ranny, pierwszy raz w bitwie pod Tarłowem oraz dużo poważniej pod Jastkowem. Służbę w Legionach zakończył ze stopniem sierżanta.

Jego dalsza kariera nadal związana była z wojskiem. W 1928 r. ukończył Wyższą Szkołę Wojenną, gdzie uzyskał tytuł kapitana dyplomowanego. Następnie przez cztery lata pracował w Wojskowym Biurze Historycznym. Był także wykładowcą w toruńskiej Szkole Artylerii oraz oficerem Sztabu Generalnego. W maju 1938 r. w stopniu majora dyplomowanego został przeniesiony w stan spoczynku. We wrześniu 1939 r. wrócił do służby w wojsku. Została mu powierzona funkcja oficera do zadań specjalnych Naczelnego Dowództwa przy Armii Modlin, Armii Kraków i grupie operacyjnej „Śląsk”. Po klęsce wrześniowej dotarł do Rumunii i tam został internowany. Z powodu złego stanu zdrowia i orzeczenia o inwalidztwie został zwolniony i powrócił do Kielc. Aby utrzymać rodzinę zajmował się ogrodnictwem. Równocześnie działał w organizacji Wolność i Niezawisłość, co po wojnie skutkowało procesem i skazaniem go na dwa lata więzienia. Karę odbywał w więzieniu w Kielcach, a potem we Wronkach. Wyszedł po półtora roku. Zrobił wtedy kurs księgowości i zaczął pracę w kilku kieleckich instytucjach, takich jak: oddział Narodowego Banku Polskiego, Kielecki Zarząd Aptek czy Centrala Produktów Naftowych. Wtedy też zainteresował się regionalizmem. Został przewodnikiem PTTK. Należał do Kieleckiego Towarzystwa Naukowego. Nawiązał współpracę ze „Słowem Ludu”, pisząc ciekawe artykuły o dziejach Kielc i regionu. Przygotował niewydaną dotąd monografię Kielc. Opracował kronikę rodzinną i pisał pamiętniki.

Zmarł 17 czerwca 1965 r. i został pochowany w grobowcu rodzinnym na cmentarzu starym w Kielcach.